Eerste indrukken..

Mijn eerste dag bij de krantenredactie van De Ware Tijd, een Surinaamse kwaliteitskrant, is vanaf vandaag begonnen. Een epidemie van dengue (ziekte overgebracht door muggen) en griep, dat is het thema voor mijn eerste artikel.
Vanaf vrijdag tot nu heb ik zowat opgeschreven wat ik gedaan heb. Hieronder dus een stukje uit mijn schriftje:
"Negen uur vliegen ofwel drie films (waaronder 1 Bollywood), 4 WC-bezoeken, een stevige huilbeurt en rugpijn later ben ik het zinnetje 'Zo geen zin in de crisis' uit de Flair beu.
Na honderdveertien keer het te lezen, krijg ik net wel zin in de crisis.
Maar ik blijf optimistisch, want straks landt het vliegtuig in Paramaribo en ik ben benieuwd wat het geven zal. Hoe voelt en proeft Suriname?
Door de wolken heen komt het vasteland eindelijk weer piepen. Het strekt zijn armen naar me.
Uitgestapt, ruikt het land naar een heet kamp met de KSA in de Ardennen, net als het geregend heeft (waarschijnlijk weet nu niet iedereen waar ik het over heb, maar soit).
De zus van Marcel (de huisbaas) en haar schoonmoeder komen me ophalen. De eerste indrukken zijn divers; eerst rijden we voorbij krakkemikkige huisjes, omgeven door groen, daarna komen we in de buitenwijken van de stad, vol supermarktjes en honden die zomaar over straat lopen. Het heeft wel iets."

Zaterdag: "Jetlaggewijs sliep ik vrij lang en heb ik met Marcel ontbeten. Hij toerde me wat rond door Paramaribo (behalve het centrum dan) om wat boodschappen te doen (eindelijk douchegel!). Terug in de Estabrielstraat, waar ik nu voor 2,5 maand woon, en een wiel of accuklem armer, vroegen Marcel en zijn beste vriend Radjin of ik geen zin had om mee te gaan naar de Republiek (een district verder, waar vroeger de plantages waren, het enige wat er nu nog geplant wordt zijn de vakantiehuisjes. Ook die van de baas van Marcel's broer ligt er.)
Natuurlijk zei ik niet neen, veel zin om in het huis alleen te blijven had ik niet. En het werd best gezellig. Even zwemmen in de cola-achtige zoetwaterkreken deed wel deugd. Ook de gastvrijheid is wel super, ze willen niet dat je iets tekort komt en je bent altijd welkom.
Genieten lijkt wel op hun voorhoofd geschreven. Of zoals Marcel in de auto bij de terugkeer riep over halfzatte Radjin die zijn roes al aan het uitslapen was: " Laat hem genieten". Dus dan maar geen dronken mensen porren (niet dat het hielp om hem wakker te krijgen)."

Zondag: " De twee honden van de buren staren me aan. Misschien omdat ik ze betrapte op hun vrijpartij. Ze zijn stil geworden, eindelijk, want hun allesoverheersende klaaggekajiet werkt me wel op de heupen. Dus laat ze maar bezig, dan houden ze toch even hun mond.
Als ik de dag overloop merk ik niet veel gedaan te hebben. Lezen is de laatste dagen evenzeer mijn specialiteit geworden als Ignace Crombe (kandidaat-) missen versiert.
Dat kwam vandaag ook wel wat omdat Marcel de hele dag zijn roes heeft uitgeslapen. Na de colakreek besloot hij nog naar discotheek Zsa Zsa Zu te gaan.
Ik had wel gehoopt om naar het centrum te gaan en te kijken waar De Ware Tijd precies ligt, maar ik wou hem ook niet storen.
De honden gaan helemaal op in hun verliefde plagerijen. Best wel schattig.
Rond een uur of vijf kwam Meena, Marcel's zus, eten voor Marcel brengen en voor ik het wist zat ik in de auto, op weg naar een katholiek internaat in het centrum. Het huis was enkele jaren geleden afgebrand en ze konden nog alle hulp gebruiken, vandaar dat Meena's schoonmoeder stof voor gordijnen bracht.
Surinamers zijn gastvrij en echte delers. Op dat vlak kunnen we misschien nog wat leren van hen..

Binnekort zijn we er weer, met meer weer!